Rebel Subjects and Sovereign Objects: Power Transition in Early Modern Malabar (1789-1802)

“മാപ്പിള വംശത്തിന്റെ മുഴുവൻ ആവർത്തിച്ചുള്ള വഞ്ചനയും കുപ്രസിദ്ധമായ അവിശ്വസ്തതയും കാരണം, അവരുടെ വാഗ്ദാനങ്ങളും വ്യവസ്ഥകളും നടപ്പിലാക്കുന്നതിന് കർശനവും ഭയാനകവുമായ നടപടികൾ അനിവാര്യമായിത്തീർന്നിരിക്കുന്നു. കരുണ ഫലപ്രദമല്ലെന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നു” (William Logan, Malabar Manual, Vol.1, p.475)

“മാത്രമല്ല, ഈ നിയമവിരുദ്ധമായ രാജ്യത്തിന്റെ പ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളിൽ, അക്കാലത്ത് "ജംഗിൽ മാപ്പിളമാർ" എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു ഗോത്രം താമസിച്ചിരുന്നു, അവർ തലവന്മാരുടെ കീഴിൽ ഒന്നിച്ചുചേർന്ന്, അയൽക്കാർക്കെതിരെ നടത്തിയ കൊള്ളയടികളിൽ നിന്നാണ് ഉപജീവനമാർഗ്ഗം കണ്ടെത്തിയിരുന്നത്” .(William Logan, Malabar Manual, Vol.1, p.488)

“സമാധാനത്തിന്റെയും അതിന്റെ സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും ചരിത്രം എഴുതുമ്പോൾപ്പോലും നമ്മൾ എപ്പോഴും ഒരേ യുദ്ധത്തിന്റെ ചരിത്രമാണ് എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.” (Michel Foucault, Society Must be Defended, 2003, p.73)

ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന് കീഴിലുള്ള ഒരു പ്രമുഖ ഇന്ത്യൻ മഹാസമുദ്ര തീരദേശ പട്ടണവും ഭരണകേന്ദ്രവുമായിരുന്ന മലബാറിൽ, തദ്ദേശീയ ഭരണാധികാരികളിൽ നിന്ന് ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിലേക്കുള്ള അധികാര പരിവർത്തനത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ച് പരിശോധിക്കാനാണ് ഈ പ്രബന്ധം ശ്രമിക്കുന്നത്. ഇതിലൂടെ കോളനിയിലെ പരമാധികാരം, പ്രദേശികാധിപത്യം, ഭരണരീതികൾ എന്നിവയുടെ ചോദ്യങ്ങളെ പരിശോധിക്കാൻ സാധിക്കും.

ഉണ്ണി മൂത്ത മൂപ്പന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള കാട്ടിലെ കൊള്ളക്കാരുടെ സംഘം എന്ന് വിവക്ഷിക്കപ്പെട്ട ‘ജംഗിൾ മാപ്പിളമാർ' എന്ന കൊളോണിയൽ വിഭാഗത്തിലേക്ക് നോക്കിയാണ് ഈ ചോദ്യങ്ങളെ ഈ ലേഖനം വിശകലനം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. ബ്രിട്ടീഷ് രേഖകൾ പ്രകാരം ഇവർ രാത്രിയിൽ പതിവായി ഒത്തുകൂടുകയും കൊള്ളയടിച്ച ശേഷം ഉടനടി കൊള്ളമുതൽ വിഭജിച്ച് പിരിഞ്ഞുപോകുകയും ചെയ്തിരുന്നു. മൂപ്പനെ കൂടാതെ അത്തൻ ഗുരുക്കൾ, ചെമ്പൻ പോക്കർ എന്നിവരായിരുന്നു ഈ സംഘത്തിൻ്റെ നേതാക്കൾ. രസകരമെന്നു പറയട്ടെ, ഈ ആളുകളെല്ലാം ഒന്നുകിൽ ഭൂവുടമകളോ, മലബാറിലെ ചെറിയ 'ചെറിയ രാജ്യങ്ങളുടെ' പരമാധികാരികളോ, ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടത്തിൻ്റെ ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥരോ ആയിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അധികാരാരോഹണത്തെ തുടർന്ന് ചെറിയ ഭരണാധികാരികളിൽ നിന്ന് തദ്ദേശീയ കൊള്ളക്കാരായി മാറിയവരെക്കുറിച്ച് പരിശോധിക്കുന്നതിലൂടെ, ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ തങ്ങളുടെ സ്ഥാനം ഉറപ്പിക്കാനുള്ള ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ കഠിനാധ്വാനത്തെ വിലയിരുത്തുന്നതിനും ഈ പ്രബന്ധം ശ്രമിക്കുന്നു. ഈ ഏകീകരണ ശ്രമം, രേഖീയമായി നേടിയെടുത്ത ഒന്നല്ല, മറിച്ച് വളരെക്കാലത്തേക്ക് സാമ്രാജ്യത്തിൻ്റെ ഒരു അഭിലാഷമായി തുടർന്നിരുന്നു. പരമാധികാരത്തിന്റെ ഏകീകരണം ഒരു പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടാത്ത അഭിലാഷമായി തുടർന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തെ, രണ്ട് തരത്തിലുള്ള അന്വേഷണങ്ങളിലൂടെ കണ്ടെത്താൻ സാധിക്കും; ഒന്ന് വരുമാനത്തിലെ അപാകതകളെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യമാണെങ്കിൽ രണ്ടാമത്തേത് പ്രാദേശിക ഭരണാധികാരികളുമായുള്ള നിസ്സാരമായ തർക്കങ്ങളുടെയും ചർച്ചകളുടെയും വശമാണ്. ജംഗിൾ മാപ്പിളമാരുടെ സഞ്ചാരപഥം ഇവ രണ്ടും തമ്മിലുള്ള കൂടിച്ചേരലിൻ്റെ ഒരു ബിന്ദുവായതിനാൽ, ഈ മേഖലയിലെ സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ പരമാധികാര അഭിലാഷങ്ങളുടെ ആർദ്രത മനസ്സിലാക്കാൻ ഇത് സഹായകമാണ്.

മലബാറും പരിവർത്തനത്തിൻ്റെ കാലഘട്ടവും

ഇന്ത്യയുടെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരത്ത്, അറബിക്കടലിന് അഭിമുഖമായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രധാന തീരപ്രദേശമാണ് മലബാർ. പ്രാചീന കാലഘട്ടം വരെ നീളുന്ന ചരിത്രത്തിൽ ഈ പ്രദേശത്തെ വിവിധ ദേശങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സഞ്ചാരികൾ വ്യത്യസ്ത പേരുകളിലാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. 'പര്യവേക്ഷണ കാലഘട്ട'ത്തിനു (Age of Exploration) ശേഷം ഇവിടെയെത്തിയ കൊളോണിയൽ ശക്തികൾ ഈ പ്രദേശത്തെക്കുറിച്ച് വിശദമായി വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കിഴക്കോട്ടുള്ള തന്റെ പര്യവേഷണത്തിനായി വാസ്കോഡ ഗാമ കോഴിക്കോട് എത്തിയതോടെയാണ്, ഈ പ്രദേശത്ത് കൊളോണിയലിസത്തിന്റെ ആരംഭം സംഭവിക്കുന്നത്. മുൻകാല കൊളോണിയൽ വിവരണങ്ങളിലും യാത്രക്കാരുടെ വിവരണങ്ങളിലും മലബാർ എന്ന പദം വിവിധാർത്ഥങ്ങളിൽ ആണ് ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്, ചിലപ്പോൾ ഗുജറാത്ത് മുതൽ കന്യാകുമാരി വരെയുള്ള മുഴുവൻ പടിഞ്ഞാറൻ തീരപ്രദേശത്തെയും പരാമർശിക്കാനാണ് ഈ പദം പ്രയോഗിച്ചതെങ്കിൽ മറ്റു പലപ്പോഴും പേൾ ഫിഷറീസ് തീരത്തിനും കൊങ്കണിനും ഇടയിലുള്ള തീരപ്രദേശത്തെ വിവരിക്കാനും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നതായി കാണാം, അതിൽ ഇന്ന് ആധുനിക കേരള സംസ്ഥാനത്തിൻ്റെ ഭാഗമായ തീരദേശ പ്രദേശങ്ങൾ കൂടെ ഉൾപ്പെടുന്നുണ്ട്. ബ്രിട്ടീഷുകാർക്ക് അധികാരം മാറിയതിനു ശേഷമാണ് വടക്കൻ കേരളത്തെ ഒന്നായി പറയുന്ന ഒരു പൊതുനാമമായി മലബാർ അറിയപ്പെടുന്നത്. കമ്പനിയുടെ റവന്യൂ സെറ്റിൽമെന്റുകളുടെയും അതുവഴി ധനനയങ്ങൾ രൂപീകരിക്കുന്നതിന്റെയും ആവശ്യകത കണക്കിലെടുത്താണ് ഈ പേര് നൽകൽ പ്രധാനമായും സംഭവിക്കുന്നത്. ഈ കൊളോണിയൽ വരുമാന വർഗ്ഗീകരണം പിന്നീട് ഈ ഭാവനയെ ഉറപ്പിക്കുകയും പോസ്റ്റ്-കൊളോണിയൽ ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായ ധാരണയിൽ മാറ്റങ്ങളില്ലാതെ കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

വ്യത്യസ്ത നാടുകളിൽ നിന്നുള്ള വ്യാപാരികൾക്കും സഞ്ചാരികൾക്കും ആതിഥേയത്വം വഹിച്ച ആധുനികപൂർവ കാലഘട്ടത്തിലെ ഒരു പ്രമുഖ വ്യാപാര കേന്ദ്രമായിരുന്നുവെങ്കിലും ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ മറ്റ് ഭാഗങ്ങളെപ്പോലെ മലബാറിൽ ശക്തമായ ഒരു കേന്ദ്രീകൃത രാജവാഴ്ച ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മലബാറിലെ രാജാക്കന്മാർ എന്ന് സമോറിൻസ് അഥവാ സാമൂതിരിമാർ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും, അവരുടെ രാജ്യം മറ്റ് പല ഘടകങ്ങളെയും വളരെയധികം ആശ്രയിച്ചിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, താരതമ്യേന കുറഞ്ഞ ഭൂമിയുള്ള ചെറുകിട ഭരണാധികാരികളുടെയോ 'നടുവഴികളുടെ'യോ വിവരണം ഈ പ്രദേശത്തെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ നിർണായകമാണ്. ഭൂമിശാസ്ത്രപരമായി വളരെ കുറഞ്ഞ പ്രദേശമാണെങ്കിലും, ആ കുറഞ്ഞ ഭൂമിയിലുള്ള അവരുടെ അധികാരം അവിതർക്കിതമായിരുന്നു. രാജാവിന് ഒന്നിനും മേലുള്ള സമ്പൂർണ്ണ പരമാധികാരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. രാജാവിന്റെ തീരുമാനങ്ങളിൽ നാട്ടുകൂട്ടങ്ങൾക്ക് അഥവാ ഗ്രാമസഭകൾക്ക് നിർണായകമായ അധികാരമുണ്ടായിരുന്നു. ഈ ഗ്രാമസഭകൾ എല്ലായ്പ്പോഴും ഉയർന്ന ജാതിക്കാരായ തറവാടുകളുടെയോ, അല്ലെങ്കിൽ മാതൃവംശ കുടുംബങ്ങളുടെയോ (നായർ സമുദായത്തിന്റെ Matrilineal Households) പ്രതിനിധികളുടെ ഒരു കൂട്ടമായിരുന്നു. ഈ തറവാടുകൾക്ക് തരിശുഭൂമി, വനങ്ങൾ എന്നിവയുടെ മേൽ നിയന്ത്രണവും കൃഷിയോഗ്യമായ ഭൂമികളുടെ മേൽ ഏതാണ്ട് കുത്തകയും ഉണ്ടായിരുന്നു. രസകരമെന്നു പറയട്ടെ, അവർക്ക് 'ആ പ്രദേശത്തെ സഞ്ചാരയോഗ്യമല്ലാത്ത നദികളുടെ ഉടമസ്ഥത ഉണ്ടായിരുന്നു', ഇത് അവർക്ക് പ്രദേശത്തെ പ്രകൃതിയുടെയും കാർഷികോൽപ്പാദനത്തിന്റെയും മേൽ അസാധാരണമായ കുത്തക നൽകി (മേനോൻ, 1994). മലബാറിന്റെ ഭൂപ്രകൃതിയുടെ പകുതിയും ഇടതൂർന്ന വനങ്ങളായതിനാൽ, കൃഷിയോഗ്യമായ ഭൂമിയുടെ ലഭ്യത വളരെ കുറവായിരുന്നു. വനങ്ങളെയും സ്വകാര്യ സ്വത്തായി കണക്കാക്കിയിരുന്നെങ്കിലും, ഈ വനങ്ങളുടെ മേലുള്ള അധികാരം പരിമിതമായിരുന്നു. മലബാറിന്റെ ഉൾപ്രദേശങ്ങൾ ഇതുപോലെ രൂപകൽപ്പന ചെയ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ, തീരപ്രദേശങ്ങളും നദീതീര ഉൾപ്രദേശങ്ങളും വ്യാപാരത്തിൽ ഒഴുക്കുള്ളതും ക്രമാതീതവുമായ വളർച്ചയ്ക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചതായി കാണാം. ഇങ്ങനെയായിരുന്നതിനാൽ, മേഖലയിലെ രാഷ്ട്രീയ സ്ഥാപനങ്ങൾ 'വാണിജ്യത്തിന്റെ അസ്ഥിരമായ ലാഭത്തെ' വളരെയധികം ആശ്രയിച്ചിരുന്നു (മേനോൻ, 1999). രാജാക്കന്മാരുടെ പ്രധാന സാമ്പത്തിക മിച്ചം വന്നിരുന്നത് വ്യാപാര ചുങ്കങ്ങളിൽ നിന്നായിരുന്നു. ഉൾനാടുകളിലേക്ക് അവർക്ക് പരിമിതമായ കടന്നുകയറ്റമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്നതിനാൽ അവർ ഈ കുടുംബങ്ങളുടെ വിശ്വസ്തതയെ വളരെയധികം ആശ്രയിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ഒരു പരിധിവരെ പരമാധികാരം ആസ്വദിച്ചിരുന്ന ഈ തറവാടുകൾ രാജ്യങ്ങളുടെ തന്നെ സൂക്ഷ്മാണുക്കളായിരുന്നു. മലബാറിലെ ദേശരൂപീകരണത്തിന്റെ ഒരു സവിശേഷത, ഈ അയഞ്ഞ അടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള ശക്തികളുടെ മാറിവരുന്ന സഖ്യങ്ങളും, മാത്സര്യത്തോടെയുള്ള പരമാധികാറികളോടുള്ള കൂറുകളുമാണ്. ദിലീപ് മേനോൻ ഇതിനെ 'രാജാധിപത്യ കേന്ദ്രീകൃത മാതൃക' ഇല്ലാത്ത ഒരു പ്രദേശത്ത് എക്സ്-നിഹിലോ ആയി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട 'ദുർബലവും ക്ഷണികവുമായ രാഷ്ട്രീയ രൂപങ്ങൾ' എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്(മേനോൻ, 1999). നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, സംസ്ഥാനത്തിൻ്റെ നിലനിൽപ്പിന് സഹായകമായ ധന മിച്ചം ഏതാണ്ട് പൂർണ്ണമായും വ്യാപാരത്തിൽ നിന്നാണ് ഉണ്ടായത്, അതിനാൽ നേരിട്ടുള്ള നികുതികളുടെ ചോദ്യം ഇവിടെ ഭാവനയിൽ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. തീരദേശ, നദീതീര പ്രദേശങ്ങളിലാണ് പ്രധാനമായും വ്യാപാരം കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നതെന്നതിനാൽ, ഉൾനാടുകളിലെ തദ്ദേശീയ പ്രമാണിമാർ അവരുടെ കുറഞ്ഞ കാർഷിക മിച്ചം കൊണ്ടാണ് നിലനിന്നത്.

മൈസൂർ അധിനിവേശമാണ് മലബാറിലേക്ക് റവന്യൂ സമ്പ്രദായം കൊണ്ടുവന്നത്, റവന്യൂ ഘടനകളുടെ തലങ്ങളെക്കുറിച്ച് മലബാറിന് മറ്റുവിധത്തിൽ അറിവില്ലായിരുന്നു. വോഡയാർ രാജ്യത്തിന്റെ ഒരു സൈനികനായിരുന്ന പിന്നീട് അധികാരം പിടിച്ചെടുക്കുകയും അത്ഭുതകരമായി മൈസൂർ രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണാധികാരിയായി ഉയരുകയും ചെയ്ത ഹൈദർ അലി തൻ്റെ മലബാറിലേക്കുള്ള ആക്രമണം 1757ലാണ് ആരംഭിക്കുന്നത് (കരീം, 1973). ഈ അധിനിവേശം ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെയും, ഈസ്റ് ഇന്ത്യ കമ്പനിയുടെയും, ഈ മേഖലയിലെ സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെയും ചരിത്രത്തിൽ ദൂരവ്യാപകമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു. മൈസൂരിന്റെ മുൻ ഭരണാധികാരികളായിരുന്ന വോഡയാർമാർ ഉൾപ്പെടെയുള്ള വടക്കൻ അതിർത്തിയിൽ നിന്ന് മലബാർ ഇടയ്ക്കിടെ ആക്രമണങ്ങൾ നേരിട്ടിരുന്നുവെങ്കിലും, അവരിൽ ആരും തന്നെ ഹൈദർ അലിയുടെ കീഴിലുള്ള മൈസൂർ ചെയ്തതുപോലെ ഈ പ്രദേശം കീഴടക്കി ധനകാര്യ ഭരണത്തിന് കീഴിൽ കൊണ്ടുവരാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നില്ല. മലബാറിന്റെ ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ ഭാഗവും മൈസൂർ രാജ്യത്തിന്റെ കീഴിൽ കൊണ്ടുവന്നതിനുശേഷം, ഹൈദർ തദ്ദേശീയ രാജാക്കന്മാരെയും പ്രഭുക്കന്മാരെയും തന്റെ സമന്തരാക്കി, യുദ്ധ നഷ്ടപരിഹാരമായി വലിയ തുകകൾ നൽകാൻ അവരെ നിർബന്ധിച്ചു. ഹൈദറിന്റെ മരണശേഷം, 1766-ലെ അധിനിവേശ സമയത്ത് ഹൈദറിന്റെ സൈനിക മേധാവിയായിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ ടിപ്പു സുൽത്താൻ മലബാർ ഭരിക്കുകയും ഹൈദറിന്റെ ധനകാര്യ ഭരണത്തിന് പുറമേ, ഈ മേഖലയിൽ പ്രധാന റവന്യൂ സെറ്റിൽമെന്റുകളും ഘടനകളും അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

മലബാറിലെ ഭൂമി മൂന്നായാണ് വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്; ദേവസ്വം (ക്ഷേത്ര ഉടമസ്ഥതയിലുള്ളത്), ബ്രഹ്മസ്വം (ബ്രാഹ്മണ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ളത്), ചേരിക്കൽ (പ്രാദേശിക മേധാവികളുടെ ഉടമസ്ഥതയിലുള്ളത്). കൃഷിക്കായി ഭൂമി ബ്രാഹ്മണർ നായർമാർക്ക് പാട്ടത്തിന് നൽകിയത് ജന്മം-കാനം സമ്പ്രദായത്തിലൂടെയാണ്, അതിൽ നായർമാരായിരുന്നു കൃഷി ചെയ്തിരുന്നതും ബ്രാഹ്മണ ഭൂവുടമയ്ക്ക് കാർഷിക മിച്ചം നൽകിയിരുന്നതും. 'സ്വം' അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഈ സ്വത്ത് ബന്ധങ്ങൾ, അതിന്റെ കൃത്യമായ അർത്ഥത്തിലുള്ള ഉടമസ്ഥാവകാശമല്ല, മറിച്ച് വീടിന്റെ പാരമ്പര്യ അവകാശം അല്ലെങ്കിൽ ജന്മം ആയിരുന്നു (റഹിമാൻ, 2020). ബ്രാഹ്മണൻ ഈ ഭൂമി വിൽക്കുകയാണെങ്കിൽ പോലും, 'പുതിയ ഉടമ വാടകയും കുടിശ്ശികയും നൽകണം, കാരണം അയാൾക്ക് ജന്മാവകാശമായി ഭൂമി സ്വന്തമാക്കാൻ കഴിയില്ല' (പേജ് 122). ജന്മാവകാശം എന്ന ഈ ആശയം പിന്നീട് വിവിധ നിയമപരവും വംശാവലിപരവുമായ ഗ്രന്ഥങ്ങളിലൂടെ കൂടുതൽ അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും നിയമാനുസൃതമാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. കേരളത്തിലെ ആധുനികകാലത്തിനു മുമ്പുള്ള തദ്ദേശ ഭരണാധികാരികളുടെ കീഴിൽ ഭൂനികുതി ഇല്ലായിരുന്നുവെന്ന് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ഗ്രന്ഥവരി പാരമ്പര്യങ്ങൾ പോലുള്ള പ്രാദേശിക സ്രോതസ്സുകളെ പരിശോധിക്കുന്ന വിവിധ പഠനങ്ങൾ ഇത് ഒരു വ്യാപകമായ സാമാന്യവൽക്കരണമായിരിക്കാമെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയിട്ടുണ്ട്. വ്യത്യസ്ത രൂപങ്ങളിൽ ഈ പ്രദേശത്ത് നിലനിന്നിരുന്ന, വളരെ ചെറുതാണെങ്കിലും, വിവിധ രൂപങ്ങളിലുള്ള വരുമാന ശേഖരണങ്ങളിലേക്ക് അവ വെളിച്ചം വീശുന്നു (നമ്പുതിരി, 2008). എന്നാൽ ഈ സാമ്പത്തിക സംവാദങ്ങൾ പ്രധാനമായും ഈ ഉപന്യാസത്തിന്റെ പരിധിക്കപ്പുറമാണ്.

ഈ വിവരങ്ങൾ പരിശോധിക്കുമ്പോൾ, വരുമാനം കണ്ടെത്തുന്നതിനുള്ള സംവിധാനങ്ങൾ വളരെ കുറവാണെങ്കിലും നിലവിലുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് നിഗമനം ചെയ്യാം. മൈസൂരിലെ റവന്യൂ സംവിധാനമായ ജമാബണ്ടിയാണ് ഈ വരുമാനം കണ്ടെത്തൽ സംവിധാനത്തെ ഒരു സങ്കീർണ്ണമായ ഉദ്യോഗസ്ഥ ഘടനയാക്കി മാറ്റിയത്. ഈ സാമ്പത്തികപരമായ വിള്ളൽ ഇടനിലക്കാരെ ഭൂമിയുടെ ഉടമകളായി കണക്കാക്കുകയും അവരുടെയും അവരുടെ ഉൽപ്പന്നങ്ങളുടെയും മേൽ ഒരു നിശ്ചിത അളവ് ജമാ നിശ്ചയിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ, മുമ്പത്തെ പതിവ് ഉടമസ്ഥാവകാശം വ്യക്തിഗത ഉടമസ്ഥാവകാശമായി രൂപാന്തരപ്പെടുകയും സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ധനകാര്യ സ്ഥാപനവുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു പുതിയ തരം കുടിയാൻ-സംസ്ഥാനം രൂപപ്പെടുകയും ചെയ്തു. 1792-ൽ ശ്രീരംഗപട്ടണം ഉടമ്പടി പ്രകാരം മൈസൂർ രാജ്യത്ത് നിന്ന് മലബാർ ഏറ്റെടുത്തതിനുശേഷം ബ്രിട്ടീഷുകാർ ഈ റവന്യൂ ശേഖരണ സംവിധാനം തുടരുകയാണ് ചെയ്തത്.